Obraz wyjątkowo piękny i całkiem na czasie, gdyż właśnie nadchodzi przedzimie (szaruga jesienna) – okres na styku jesieni i zimy, z przymrozkami, pierwszym śniegiem i mniejszą ilością naturalnego światła: jest to najbardziej zachmurzona pora roku. Zawsze można doświetlić się sztuką.
Adam Hargreaves – „Pierwszy mróz, długie cienie” (2009)
„W okresie przedzimia część zwierząt zapada w sen zimowy, a pozostałe zwierzęta przystosowują się do zmiany pokarmu z letniego na zimowy. Jeżeli w tym czasie zwierzęta zacznie się dokarmiać ich dotychczasowym pokarmem, to trzeba je będzie wtedy dokarmiać już cały czas aż do wiosny.” /wikipedia/
Inga Moore – Z książki „Wind In the Willows” („O czym szumią wierzby”) /źródło
Scenka z fotelem i zegarem. I jednocześnie scenka, kiedy jest odpowiednia pora na małe Conieco… Fragment z „Chatki Puchatka” A. A. Milne’a (The House at Pooh Corner; pierwsze wydanie w 1928, 1938 w Polsce). Ilustracje – E. H. Shepard; tłumaczyła Irena Tuwim.
– A teraz wiem, co zrobię – powiedział Puchatek. – Najpierw pójdę do domu zobaczyć, która godzina, włożę ciepły serdaczek, a potem pójdę do Kłapouchego i zaśpiewam mu nową Mruczankę.
Popędził z powrotem do domu, lecz po drodze głowę miał tak zajętą nową Mruczanką, którą miał zaśpiewać Kłapouchemu, że gdy nagle ujrzał Prosiaczka rozpartego w najwygodniejszym fotelu, jaki miał, stanął w drzwiach zdumiony. I drapiąc się w głowę, zastanawiał się, w czyim też on jest domu.
– Dzień dobry, Prosiaczku! – powiedział. – Myślałem, że wyszedłeś.
– Nie – odparł Prosiaczek. – To ty wyszedłeś, Puchatku.
Rozdział Iw którym powstaje Chatka Puchatka
– Masz rację – powiedział Puchatek. – Wiedziałem, że któryś z nas wyszedł.
To mówiąc, spojrzał na zegar, który przed kilku tygodniami zatrzymał się na pięć minut przed jedenastą.
– Dochodzi jedenasta – rzekł Puchatek wesoło. – Akurat nadszedł czas na małe Conieco. – I wsadził łebek do spiżarni. – A potem wyjdziemy, Prosiaczku, i zaśpiewamy Kłapouchemu moją nową Mruczankę.
– Jaką Mruczankę, Puchatku?
– Tę, którą zaśpiewamy Kłapouchemu.
Zegar wciąż jeszcze wskazywał za pięć jedenastą, gdy Puchatek z Prosiaczkiem ruszyli w drogę. Wiatr ustał i płatki śniegu kołowały w powietrzu…
A to już ilustracje z pierwszej części przygód Puchatka, z „Kubusia Puchatka” (Winnie-the-Pooh; pierwsze wydanie w 1926, 1938 w Polsce). Moment, gdy Puchatek z Prosiaczkiem odkryli coś na śniegu… i każdy, kto czytał książkę, pewnie pamięta co.
galeria – klikinij
galeria z większymi kopiami – kliknij w obrazek / ilustracje z bloga BibliOdyssey
Przy okazji wyszukiwania ilustracji do „Kubusia Puchatka” przypomniałam sobie (znalazłam w sieci) wiele polskich ksiażek/książeczek dla dzieci. O nieocenionej wartości sentymentalnej, jak też o dużej wartości artystycznej i literackiej.
Zima dała się we znaki… Wyczekiwana śnieżna zima, więc nie można zbyt dużo narzekać.
Ten śniegowy zwierzak jest trochę jak z „Zimy Muminków”. Np. wtedy gdy Muminek obudził się nagle ze snu zimowego i poszedł dziwić się światu. Grafika piękna, acz prosta i wyrazista, a jednocześnie niejednoznaczna – nie wiadomo, czy zwierzę nie narodziło się ze śniegu… 🙂
„Niebo było niemal czarne, lecz śnieg lśnił jasnoniebieskim blaskiem w świetle księżyca.
Morze spało pod lodem, a głęboko w ziemi, między korzeniami, wszystkie małe stworzonka śniły o wiośnie. Ale do wiosny było dość daleko, bowiem Nowy Rok minął dopiero co.
Właśnie w miejscu, gdzie dolina wznosiła się łagodnie ku górom, stał dom zasypany śniegiem. (…)
Wewnątrz domu było ciepło i przytulnie. Na dole w piwnicy tliły się wolno na ruszcie całe masy torfu. Księżyc zaglądał w okno oświetlając białe zimowe pokrowce na meblach i owinięty tiulem kryształowy żyrandol. A w salonie wokół największego kaflowego pieca rodzina Muminków spała długim zimowym snem. (…)
A potem zdarzyło się coś, co nie zdarzyło się nigdy, odkąd pierwszy troll* z rodziny Muminków zapadł w sen zimowy. Muminek obudził się i nie mógł już zasnąć.
Patrzył, jak świeci księżyc i kryształy lodu na szybie.
Słyszał buczenie pieca na dole w piwnicy i był coraz bardziej rozbudzony i zdumiony.”
/źródło: „Zima Muminków” (1957), tekst i ilustracje Tove Jansson, pierwsze polskie wydanie w 1969, tłumaczenie Irena Szuch-Wyszomirska/
Jedna z moich ulubionych książek dzieciństwa, i nastoletniości, w czasach gdy więcej czytano i bardziej żyło się książkami oraz całym światem w nich zawartym, bo bajeczek i filmów w telewizji było mało w tamtych czasach.
„Śnieżny kot” zauroczył kolorami i kształtami oraz przyciągnął swoim niezwykłym losem. Do tego kojarzy mi się z „Dziewczynką z zapałkami” H. Ch. Andersena. Zwraca uwagę na los tych czasem niedostrzeganych – samotnych, porzuconych, głodnych, zmarzniętych, chorych… Zwierząt, ale nie tylko.
„Śnieżny kot” – obrazkowa historyjka japońska – pojawił się u mnie na blogu parę lat temu, w styczniu i lutym 2010 (w trzech wpisach, trzy obrazki). Teraz będzie więcej – osiem z czterdziestu czterech ilustracji. Potem można sobie obejrzeć wszystkie pod linkiem. Bo cała opowieść jest długa, częśćiowo baśniowa, częściowo fantastyczno-naukowa, trochę skrótowa i nie do końca jasna w dalszych częściach, przynajmniej dla mnie, i kończy się raczej smutno. Podpisy do obrazków są tłumaczeniem z oryginału. Autor ilustracji – T KONI (Takeo Konishi). Wykonane kredkami, opublikowane w październiku 2009.
Kot narodzony ze śniegu „Illustration that depicted the world of imagination. Story of Mysterious cat that was born from snow’ It draws with the colored pencil. Story of fantastic travel of Snow Cat.”
Miasto gdzie pada śnieg…Wyrzucony kotek…Uchodzące życie…Cisza…Moment wskrzeszenia…Odtwarzanie życia…Narodziny śnieżnego kota…Nowy kierunek… Nowe życie…
Z pamiętnego, a nawet kultowego, „Elementarza” Mariana Falskiego wybrałam, i przycięłam, dwadzieścia najbardziej związanych z sezonem zimowym stron. To również mój elementarz.
W historii polskiej edukacji najbardziej doniosłym elementarzami okazały się podręczniki Mariana Falskiego, pod tytułem „Elementarz”. Pierwsze wydanie, pod tytułem: „Nauka czytania i pisania dla dzieci” ukazało się w roku 1910 i zrewolucjonizowało metodykę nauki czytania w Polsce. Był ilustrowany przez Jana Rembowskiego.
W okresie międzywojennym ukazywały się kolejne wersje elementarza dla dzieci, aktualizowane zgodnie z duchem czasów. Z powodu zapóźnień edukacyjnych sporej części ludności, w 1920 Falski opracował także na zamówienie władz dwie wersje „Elementarza powiastkowego”, dla dorosłych analfabetów oraz osób odbywających zasadniczą służbę wojskową. W 1945 roku prawa do wydawania „Elementarza” Falskiego pt. „Elementarz dla szkół wiejskich” uzyskały Państwowe Zakłady Wydawnictw Szkolnych (od 1974 Wydawnictwa Szkolne i Pedagogiczne).
W 1949 ukazał się pierwszy powojenny elementarz dla dzieci, uwzględniający elementy obowiązkowej w tym czasie ideologii komunistycznej (aczkolwiek bez wymieniania postaci Stalina). Kolejna unowocześniona wersja elementarza ukazała się w 1957 i przetrwała siedemnaście lat. Ostatnia wersja ukazała się w 1974, opublikowana już po śmierci autora, z nowocześniejszymi ilustracjami Janusza Grabiańskiego. Zaktualizowano w niej też teksty. Wersja ta znajduje się w druku i spotyka się z popularnością aż do dnia dzisiejszego (stan na 2013).
Oprócz ostatniej wersji elementarza, w XXI wieku wznowiono też druk elementarza w wersji z 1971 roku. /źródło: wikipedia/
Zimowe drugie śniadanieChoinka świąteczna, czyli jodełkaPrezenty spod choinkiWęgiel na zimęZimowe zapasyZwierzęta też robią zapasy na zimęŚlizgawka i łyżwyCiężkie czasyBałwanekGórka do zjeżdżania na sankachBitwa na śnieżkiKarmnik i dokarmianie ptakówOdwiedzamy polskie góry zimąZimowy kotek na płotkuOdmrożenia i zimowe chorobyZimowy szkolny spacerBajki opowiadane przez babcięZawiane pola i jazda saniamiRoztopy na polachSkrzydlaci przyjaciele przy oknie i zbliżająca się wiosna
Zima piękna i tajemnicza, zupełnie odmieniająca krajobraz; jedyna pora roku przychodząca z „innego świata”. Momentami przenosząca do krainy dzieciństwa, jak żaden inny okres.
Po przerwie grypowo-przeziębieniowej planuję przywrócić do bloga do regularnego działania.
Pomysły na porady noworoczne, jakie krystalizowały się w mojej głowie, przymarzły do mroźnych dni stycznia i już tam zostały. Nawet nie wiem, czy jest sens to wszystko sobie przypominać – za około miesiąc astronomiczna wiosna.
Koniec roku zawsze pełen oczekiwania. Czeka się na Nowy Rok, snuje plany, wierzy że będzie lepiej, dużo lepiej, albo nie będzie gorzej. Pragniemy spokoju i prawdy. A potem szczęścia i dobrobytu. I często mam wrażenie, że żadne porady nikogo do tego nie zbliżą, każdy musi szukać sam, obserwując życie. Swoje i innych.
Po Nowym Roku były Walentynki… Po święcie nadziei, święto miłości. Tak spokrewnione święta w bliskiej odległości kalendarzowej. Pewnie ma to wielorakie przyczyny.
Google przygotował w tym roku aż trzy „doodle” na Walentynki. Mnie zauroczyła poniższa animacja, choć wcale nie występuje na liście doodli, gdzie jej tylko jedna walentynkowa.
Dobry koncept + odpowiednia forma = urok
UZUPEŁNIENIE
Bardzo krókie wpisy z obrazkami, czy same obrazki, umieszczałam przez ten okres na mikroblogu na Facebooku i Twitterze. Choć planuję kiedyś przenieść to wszystko tutaj.
Zima wydobywa chęć do życia. Ileż energii trzeba wykrzesać, aby przetrwać zimno i ciemność… Czy u każdego wydobywa? Istnieje wszakże depresja zimowa, będąca jedną z kilku depresji sezonowych (jesienna, letnia, wiosenna też jest), które potrafią łączyć się dwu-sezonowo i obrzydzać życie przez pół roku.
Przypływ zimowej energii można zużytkować na pisanie o tym wszystkim, o czym już dawno chcieliśmy napisać; a czasem nawet jeszcze niedawno – jesienią – zaczynaliśmy pisać, niestety w realizacji zamiaru przeszkodził nadmiar jesiennej melancholii.
Na marginesie, o każdym z poniższych znaczków można napisać coś sensownego czy ciekawego, albo jedno i drugie. Kolory, kreski, kształty, znaczenia, skojarzenia, symbole i metafory. Literatura, sztuka, idee, pragnienia, wspomnienia i marzenia. I to co w nas w danej chwili… gotowe do wyjścia i bycia zespolonym w taki, czy inny, kształt słowny.
Ale ciekawym zjawiskiem jest, że łatwiej pisać „z głowy” niż „do obrazka”. Bariera sztuki nieprzekładalnej na słowo? Czy też prymat „strumienia świadomości” nad odtwarzaniem rzeczywistości? Może dlatego prasa tak często kłamie.
Znaczek z Finlandii / źródłoZnaczek z Gwinei / źródłoZnaczek z Irlandii / źródłoZnaczek z Finlandii / źródłoZnaczek z Węgier / źródło
Słowa i Obrazy ("Kratery") 