Dokument · Film · Krzysztof Kąkolewski · Literatura · Sens życia

Żył jak chciał

zyl-jak-chcial
z nagrobka Krzysztofa Kąkolewskiego / źródło

„Żył jak chciał – K. K.” to końcówka z napisu nagrobkowego Krzysztofa Kąkolewskiego, reportażysty i pisarza, umieszczona na samym dole płyty nagrobnej pod epitafiami jego rodziców, którzy spoczywają w tym samym grobie.

Opis wzruszający, zwłaszcza w kontekście jego twórczości (trudne, bulwersujące i niepoprawne politycznie tematy), jego nonkonformizmu oraz swoistego pół-wygnania od pewnego punktu w jego biografii, co z kolei otoczyło jego późniejsze życie i dzieła autsajderskim klimatem.

„Żył jak chciał”. Może najpiękniejsza droga, jaką można podążać przez życie.

A tu słowa Kąkolewskiego z filmu dokumentalnego o autorze, filmu zawierającego rozmowy z pisarzem:

„Pytanie, kto to jest nienormalny, kto odbiega od normy… Ja napisałem, że ludzie przeciętni odbiegają od normy. Bo jest szaleństwem wybrać się jako człowiek przeciętny.”

„Spotkały mnie nieszcześcia, ale nie spowodowały tego że stałem się nieszczęśliwy… Istnieje pewien obowiązek szczęścia… By innych rozświetlić w swoim nastroju.”

/źródło:  „Errata do biografii – Krzysztof Kąkolewski” (2007) – cały dokument poniżej/

Animacja · Film · Grafika · Ilustracje dla dzieci · Jesiennik-Niecodziennik

Ernest i Celestyna

„Ernest i Celestyna”, kreskówka inna niż większosć produkowanych ostatnio. Miło odkryć coś tak uroczego późną jesienią, gdy brakuje ciepła i światła.
Film jest adaptacją książek Gabrielle Vincent (1928-2000).

ernest-i-celestyna
źródło obrazka i więcej ilustracji z książek autorki

ernest-i-celestyna-2

ernest-i-celestyna-3

Tytuł oryginalny: Ernest et Célestine
Reżyser: Benjamin Renner, Stéphane Aubier, Vincent Patar
Kraj produkcji: Belgia, Francja, Luksemburg
Rok produkcji: 2012
Czas trwania: 79 min.

Animacja do obejrzenia tutaj >>
(po zamknięciu reklamy; wersja z polskimi napisami)

Film · Grafika · Historia · Sens życia

W gospodarstwie, przed wojną

Styczeń 1939. Cicha noc w wiejskim gospodarstwie. Światło lampy naftowej pośród kilometrów zaśnieżonych pól. Światełko na końcu świata. Scena bez zwiastunów nadchodzącej wojny.

„W każdej wiejskiej chacie niech płonie w zimowy wieczór i późno w noc lampa, przy której gospodarstwo wraz z całą rodziną uczą się, czytają i medytują.”

Tekst i obraz pochodzą ze styczniowego (1939) numeru „Plonu”, ilustrowanego miesięcznika rolniczo-ogrodniczego.

rodzina przy lampie naftowej
„Plon” nr 1/1939, zdjęcie zrobione przez znajomego

Poniżej m.in. Polska Komisja Pomologiczna oraz jabłko „gospodarskie”, na jednej z tablic z odmianami jabłek. Strona  z „Plonu” z czerwca 1937.

plon-jablko
Tablica z odmianami jabłek, „Plon” 6/1937 / źródło

I jeszcze klimaty agrarne oraz styl przedwojennej publicystycznej polszczyzny. Teoria i praktyka uprawy roślin. Wieś, spokój, wegetacja roślin i prosta egzystencja czowieka. Artykuł pt. „Jak ocenić stan ozimin w jesieni?”, napisany przez inżyniera Mazurkiewicza (miesięcznik „Plon” 11/1938)

oziminy
„Plon” 11/1938 / źródło

„Agraryzm – doktryna społeczna i ruch społeczny, głoszące, że podstawą gospodarki jest rolnictwo oparte na samodzielnych gospodarstwach rolnych, najważniejszym producentem dóbr materialnych jest rolnik, a główna warstwą narodu są chłopi, kładący nacisk na rozwój oświaty na wsi i kultury ludowej, promujące hasło, chłop potęgą jest i basta. (…) Agraryzm to koncepcja próbująca stworzyć ustrój balansujący między kapitalizmem a socjalizmem.” /wikipedia/

Zaś w tym filmie, opartym na opowiadaniu z 1937 roku, pojawiają się zwiastuny wojny. I tak się składa, że główna bohaterka pracuje u inżyneria Śliwy, który zajmuje się sprzedażą maszyn rolniczych. „Niekochana” Janusza Nasfetera z 1965 roku, będąca ekranizacją „Niekochanej” Adolfa Rudnickiego. Opowiadanie czytałam, a film chyba poszerza zakres wydarzeń.

Film · Literatura

Tajemnica pisania

Krótki, psychologiczny i „tajemniczy” film. Dotyczy pisarza i pisania, więc w sam raz na tego bloga.
„Bielszy niż śnieg” (1975). Reżyseria Wojciech Marczewski. Scenariusz Władysław Terlecki.

Animacja · Film

Chronopolis, czyli miasto czasu

Czas, zagadkowe zjawisko. Obsesja wielu twórców. Przedmiot analiz, poetyckich rozważań i filmów (np. „Ślepy tor” Ryszarda Bera). Także filmów animowanych. Twórca poniższej animacji, Piotr Kamler, stwierdził że tworzenie jakiejkolwiek animacji to tworzenie czasu.

„Istotą animacji, babrania się w tej materii, jest tworzenie czasu” (Kino 10/91).
/źródło/

52-minutowawa animacja „Chronopolis”, symfonia ruchomych kształtów i struktur. Film powstawał 5 lat,  od 1977 do 1982 roku (wersja 65-minutowa), a obecna skrócona wersja wyszła w roku 1988 (52 minuty). Powstała we Francji, gdzie Piotr Kamler przez wiele długich lat studiował i tworzył.

Czasem mówi się, że coś przekracza wyobraźnię; ten film naprawdę przekracza. Nie tylko wyobraźnię… również pamięć, percepcję i deskrypcję (mam na myśli możliwość opisu). Chociaż można próbować opisywać go na rozmaite sposoby i przywoływac skojarzenia z innymi dziełami. Widziałam „Chronopolis” dawno temu w telewizji, zapomniałam o nim zupełnie. Teraz bardzo mnie zaskoczył, jakby oglądany po raz pierwszy. Ktoś nazwał dzieło psychodelicznym, to trafne określenie. Muzykę do filmu stworzył francuski kompozytor Luc Ferrari i ta muzyka nie jest tylko tłem, ona współtworzy dzieło.

Inna, bardzo krótka, animacja, „Dziura” z 1968 roku

Film

„Drewniany różaniec” Petelskich

Lubię filmy Petelskich. Tego wcześniej nie znałam.
„Drewniany różaniec” (1964) w reżyserii Ewy i Czesława Petelskich, na podstawie autobiograficznej powieści Natalii Rolleczek.

źródło

Dokument · Film

„Król” Łozińskiego

Jakiś czas temu film zwrócił moją uwagę; teraz odnowiony cyfrowo, znaleziony pośród innych. Samo życie.

„Król” – reżyseria Marcel Łoziński, 1975.


źródło

NAGRODY
1978 Marcel Łoziński Rzeszów (Przegląd Filmów Krótkometrażowych) – Nagroda Główna

Film · Fotografia

Bergman i groza

Przygotowuję parę nowych, większych wpisów, a na razie fotografia, z mojego Facebooka…

Poza tym nie wiem, jak rozdzielić Facebooka od bloga, czy raczej jak to połączyć permanentnie? Nie mam pewności, czy „implanty” z Facebooka ładują się każdemu na tej stronie. Są tu chyba czasami problemy.

Film

Wieczory na końcu świata, czyli „Boom!” J. Loseya

Wieczorny obiad nad Morzem Śródziemnym (wyspy Sardynii), kadry i zrzut z filmu „Boom!” (1968) w reż. Josepha Loseya na podstawie sztuki Tennessie Williamsa. Główne role: Elizabeth Taylor, Richard Burton i Noël Coward.

Scenariusz prawie jak tragedia grecka, a wyspa włoska. Królowa wyspy i całego świata, która nie panuje nad własnym życie.  Bogactwo, tajemnica, pożądanie i śmierć… Taki pokrótce jest film. Ale chciałoby się tam być, choćby na jeden wieczór.

Boom, Losey, dinner
źródło: „Boom (1968): a masterpiece”

boom dinner

Taylor, Boom, 1968
źródło
Boom, Losey, Taylor, Coward
źródło:„Boom! (1968)”

Po kolejnym obejrzeniu „Boom!” pokochałam muzykę z filmu autorstwa Johna Barry’ego.

„At times, a movie is art imitating life imitating art. Directed by Joseph Losey from a screenplay by Tennessee Williams, Boom! is a good example; one that deserves to be described in detail.”
/źródło:„BOOM! Joseph Losey Scr: Tennessee Williams”/

1.  Recenzja filmu w NYT z roku 1968
2. „Glamorous Decadence, Bare Architectures: Boom! (1968) by Joseph Losey”
3.  „‚BOOM!’ HIGH CAMP MASTERPIECE STARRING RICHARD BURTON AND ELIZABETH TAYLOR”
4. „Joseph Losey’s Boom! (1968)”
5. „Boom!”
6. „BOOM”
7. „‚Boom!’ (1968), by Joseph Losey”
8.  „Boom! – Joseph Losey”
9.  „Boom! (1968)”
10. Cały film bez napisów w średniej jakości >>
11. Wszystkie tytuły ze ścieżki dźwiękowej filmu
12. Elizabeth Taylor & Richard Burton (ładne fotki)

Film · Teatr

Wspólny pokój, interpretacja Hasa i Antczaka

„Wspólny pokój” powieść Zbigniewa Uniłowskiego z 1932 roku została sfilmowana przez Wojciecha Jerzego Hasa w 1959. Istnieje też wersja Teatru Telewizji w reżyserii Jerzego Antczaka z roku 1964.

Powieść jest również jednym z trzech dzieł Uniłowskiego, na których oparty został serial „Życie Kamila Kuranta” z 1982 roku.

„Wspólny pokój” J. Antczaka (1964), spektakl telewizyjny

„Wspólny pokój” W. J. Hasa (1959), film (w częściach)