Cztery postacie rysunkowe w poszukiwaniu swojej bajki… Nawiązuję teraz do tytułu sztuki Luigiego Pirandella – „Sześć postaci scenicznych w poszukiwaniu autora” z 1921 roku.
Noma Bliss, artystka amerykańska, i jej „Fox and Rabbit”. Dalej jeszcze trzy ilustracje oraz dwa inne linki do większych zbiorów.
Postacie są osierocone, zagubione, przybite, jakby wytrącone ze swojej roli i zebrane na jednej ilustracji, aby miały się wzajemnie pocieszać.
Dużo stworów myszo- czy króliczo-uszastych. Dzieciństwo, natura, wyobraźnia, bajkowość… Takie były pewnie, przynajmniej po części, zamówienia składane artystce. Jednak to ilustracje nietypowe. Na przykład, czy głównie, poprzez oczy bohaterów.
„We are all responsible for the future of our planet” – mówi autorka, Noma Bliss. „Jesteśmy wszyscy odpowiedzialni za przyszłość naszej planety.”
„Pirandello oprócz powieści i opowiadań tworzył na potrzeby teatru, był też od roku 1925 dyrektorem artystycznym Teatro d’Arte di Roma. Jego sztuki – Żeby wszystko było jak należy, Jak przedtem, lepiej niż przedtem, a zwłaszcza Sześć postaci scenicznych w poszukiwaniu autora – są świadectwem jego refleksji na temat roli aktora w sztuce teatralnej i stopnia jego identyfikacji z odtwarzaną rolą.” /wikipedia/
Słowa i Obrazy ("Kratery") 
Jak myślisz, co musi się stać , wydarzyć lub jakie kroki muszą same te postacie podjąć, aby były zadowolone i znalazły swoją bajkę …?
PolubieniePolubienie
Jeszcze nie widziałam tak dziwnego obrazka dla dzieci. Choć wiele widziałam, przeróżnych…
Chyba tak muszą pozostać. Zagubione „sierotki”. Nie mam pomysłu 🙂
PolubieniePolubienie
Nikt nie musi tak pozostać, no chyba że chce właśnie tak , to owszem i tak można. Jak ich zobaczyłam to skojarzyli mi się z piosenką Dory z filmu :Gdzie jest Nemo”
PolubieniePolubienie
śliczni. czekają. aż się chce spróbować szukać z nimi tej bajki. Pirandello wcale mnie wcześniej nie zachęcił do siebie 🙂 dzięki:)
PolubieniePolubienie
Tak, musialam napisać o nich, choć dwa-trzy inne wpisy mam w głowie na te dni – już się spóźniają.
Ja chyba nawet nie widzałam tej sztuki Pirandella, albo nie pamiętam, a na pewno niczego nie czytałam. Ale skojarzenie nasunęło się prawie od razu 🙂
PolubieniePolubienie
@Dorota Błońska
Mało pamiętam, ale lubiłam ten film. Taki wzruszający na końcu.
PolubieniePolubienie
In a famous Pirandello play (“Six Characters in Search of an Author”), there is a dialogue
between a character (fully conscious of its condition as “character”) and the producer (who
performs the role of a man in flesh and blood) during which the former expresses its doubts
about the so called self-identity of the latter.
Here is the relevant part of that dialogue:
“FATHER (the character): … and once again I ask you in all seriousness; ’Who are you?’
PRODUCER (turning to the Actors in utter amazement, an amazement not unmixed with irritation):What a cheek the fellow has! A man who calls himself a character comes here and asks me who I am!
FATHER (with dignity, but in no way haughtily): A character, sir, may always ask a man who he is. Because a character has a life which is truly his, marked with his own special characteristics. And as a result he is always somebody! Whilst a man … And I’m not speaking of you personally at the moment … Man in general … can quite well be nobody.
PRODUCER: That may be as it may? But you’re asking me these questions. Me, do you understand? The Producer! The Boss!
FATHER (softly, with gentle humility): But only in order to know if you, you as you really are now, are seeing yourself as, for instance, after all the time that has gone by, you see yourself as you were at some point in the past… With all the illusions that you had then … with everything … all the things you had deep down inside you … everything that made up your external world … everything as it appeared to you then … and as it was, as it was in reality for you then! Well … thinking back on those illusions which you no longer have … on all those things that no longer seem to be what they were once upon a time … don’t you feel that … I won’t say these boards … No! … that the very earth itself is slipping away from under your feet, when you reflect that in the same way this you that you now feel yourself to be … , all your reality as it is today … is destined to seem an illusion
tomorrow?
PRODUCER (not having understood much of all this, and somewhat taken aback by this specious argument): Well? And where does all this get us, anyway?
FATHER: Nowhere. I only wanted to make you see that if we (again, pointing to himself and to the other Characters) have no reality outside the world of illusion, it would be as well if you mistrusted your own reality The reality that you breathe and touch today … Because like the reality of yesterday, it is fated to reveal itself as a mere illusion tomorrow.
PolubieniePolubienie