Bierność człowieka w taoizmie.  Niepoprawianie natury, niezmienianie świata, niedziałanie. Filozofia trudna do zaakceptowania właśnie ze względu na tę bierność. Kojąca, wyciszająca, ale obca a nawet straszna.

Autor: Laozi (Lao Tse) Tytuł: „Księga Drogi i Cnoty” (‚Tao Te Ching’) – fragmenty:

Rozdział 1: Tao

Tao które może być poznane nie jest Tao.
Substancja świata to tylko nazwa dla Tao.
Tao jest wszystkim co istnieje i może istnieć;
Świat jest tylko oznaczeniem tego, co istnieje i może istnieć.

Ktoś doświadcza bez Jaźni by odczuć świat,
I doświadcza z Jaźnią by zrozumieć świat.
Dwa doświadczenia są jednym w Tao;
Są różne tylko w świecie.
Żadne doświadczenie nie przenosi Tao
Które jest nieskończenie większe i bardziej subtelne niż świat.

Rozdział 18: Strata Tao

Kiedy Tao zostaje zapomniane
Powstaje obowiązek i sprawiedliwość;
Wtedy rodzą się wiedza i rozumność
Wraz z hipokryzją.

Kiedy następuje rozkład rodzinnych stosunków
Powstaje poważanie i poświęcenie;
Kiedy naród upada w chaos
Rodzą się lojalność i patriotyzm.

Rozdział 29: Ślepota

Ci, którzy pragną zmieniać świat
Zgodnie ze swoimi pragnieniami
Nie mogą odnieść sukcesu.

Tao nadaje kształt światu;
On nie może być kształtowany przez Jaźń.
Jeśli ktoś próbuje go ukształtować, uszkadza go;
Jeśli ktoś próbuje go posiąść, traci go.

Dlatego:
Czasami rzeczy kwitną,
A czasami nie.
Czasami życie jest ciężkie
A czasami jest łatwe.
Czasami ludzie są silni
I czasami są słabi.
Czasami dochodzisz tam, dokąd idziesz
A czasami upadasz po drodze.

Mędrzec nie popada w krańcowość, w przesadę, ani w zadowolenie z siebie.

***
/Tłumaczenie z języka angielskiego – Max Bojarski/

„Tao Te Ching” na Gnosis.art.pl:  Część pierwsza + Część druga