Mit kina, „ikona popkultury”, gwiazda lat pięćdziesiątych i sześćdziesiątych. Mitem była już za życia. Oficjalnie i filmowo: ciepła, uśmiechnięta, błyszcząca urodą, strojem, szczęściem. Prywatnie: zagubiona, nieszczęśliwa, chora, źle traktowana. Obraz pogarszają pojawiające się w ostatnich latach skandalizujące plotki dotyczące jej życia prywatnego. Skrzywdzona przez los, uwikłana w hollywoodzki przemysł filmowy, na co była zbyt słaba psychicznie, a co gorsza, w nieprzynoszące szczęścia znajomości z ówczesnymi wielkimi tego świata. Zmarła 5 sierpnia 1962 roku Marilyn Monroe.

W dwudziestą rocznicę jej śmierci, w 1982, ukazała się książka Milo Speriglio „Marilyn Monroe – morderstwo zatuszowane „. Parę lat później przeczytałam polskie tłumaczenie. Masa szczegółów, nazwisk, dat; przypuszczenia, podejrzenia, nawet dowody, i oczywiście brak ostatecznego wyjaśnienia.

„Przystanek autobusowy” (reż. Joshua Logan) to film inny niż pozostałe z jej udziałem. Na jego niepowtarzalny urok składa się co najmniej kilka czynników. Dramatyczna i romantyczna historia naiwnej miłości kowboja do barowej artystki, kończąca się happy endem. Legenda uroczej i niewinnej MM oraz sugestywnie odgrywana pierwsza miłość kowboja. I w końcu, ta piękna przeszłość, co do której nie wiadomo na pewno, czy była taka właśnie, czy tylko filmy takie były.